Ucieczka ze strefy komfortu

Atmosfera w grupie patronów Poland In The Lens jest niesamowita. Wspieramy się, wzajemnie sobie pomagamy, wspólnie fotografujemy, śmiejemy się, wyjeżdżamy, przeżywamy rozterki i świętujemy sukcesy. Dodatkowo z chwilą zamknięcia #fotozakręconych cała nasza aktywność skupiła się właśnie tutaj i co chwila mamy do czynienia z inicjatywami mającymi zachęcić nas do działania.

Podstępne bestie

Dwa tygodnie temu Marcin wypuścił pierwszy film z podstaw edycji w Final Cut Pro X, a dzień później Kędzior zapytał – Kto chciałby pobawić się w filmowanie, bo ma pewien pomysł? Myślałem, że chcą nagrać więcej materiałów szkoleniowych z filmowania i montażu. Stwierdziłem, że gdybym chciał kiedyś spróbować – bardzo by się to przydało! Więc wraz z garstką nieświadomych szaleńców podniosłem rękę, bo Czemu nie?

A tu nagle wiadomość, że skoro się zgłosiłem, to za kilka dni mam mieć gotowy 30-sekundowy B-roll. Ale, że ja? Jak? Ja nie umiem! Nie było mi do śmiechu. Mam obecnie tak mało czasu, że ledwo wyrabiam się z podstawowymi sprawami, kategoryzując je na: niecierpiące zwłoki oraz kwestie życia i śmierci. Wszystkie inne muszą poczekać, bo fizycznie doba jest po postu za krótka. Odciągałem to w czasie, ale jakoś nie mogłem zapomnieć – dzięki Mariusz za codzienne pytanie – Jak mi idzie?

Co to ten B-Roll?

Skoro się zgłosiłem to trzeba działać. Tylko, co to ten B-Roll? Według słownika to „uzupełniający, alternatywny materiał filmowy lub dźwiękowy, który można użyć do tzw. przebitek”. Definicja nie odbiega od mojego wyobrażenia o tego rodzaju twórczości. Wiedziałem, że film ma być krótki, dynamiczny i bez gadania. Zatem do dzieła!

Filmowanie

Dobra. Wiedza teoretyczna jest:

• Mam dużo naturalnego, zastanego i znanego mi światła (bez migotania), idę w NTSC i 30, 60, 120 kl/s. – będzie płynniej.
• Dwukrotność klatkażu = czas migawki, wychodzi 1/60, 1/125, 1/250 s.
• ISO400 – chcę dużo światła, żeby koloryzacja przynosiła efekty.
• Lubię płytkie głębie ostrości więc nagrywam na 1.4 – padło na Sigmę Art 35mm.

Przechodzimy do praktyki.

• Już na starcie okazuje się, że czujnik wizjera w mojej R-ce jest wrażliwy jak hipernowoczesny japoński sejsmograf. W chwili, gdy próbuję ustabilizować aparat trzymając go przy ciele, ten wyłącza mi wyświetlacz myśląc, że przykładam oko do wizjera. Wprawdzie do ciała jest jeszcze z 10 centymetrów, ale inżynierowie Canona wiedzą lepiej. To wymusza na mnie przejście na manualne zarządzanie wyświetlanym obrazem i włączenie odchylanego ekranu na stałe.
• Po pierwszym nagraniu orientuję się, że materiał jest poruszony. Jedyny obiektyw ze stabilizacją jaki mam to 70-200 więc w małej kuchni odpada. Przechodzę na stabilizację cyfrową i zdaję się na sprzęt. Dochodzi wprawdzie crop, ale video wygląda zdecydowanie płynniej.
• Nagrywam na ostrzeniu manualnym, bo tak łatwiej kontrolować mi głębię ostrości.
• Fajne sceny, jak mieszanie się kawy w szklance czy wlewanie wody do zbiornika nagrywam w 120 kl/s. Dobre slow motion nigdy nie zaszkodzi. Jak bardzo byłem w błędzie dowiem się dopiero przy montażu.
• Próbuję pracować kamerą, ale okazuje się to trudniejsze niż myślałem. Efekty są przypadkowe, odbiegające od tego co mam w głowie.
• Dźwięku nie nagrywam wcale, bo go nie potrzebuję.

Po godzinie materiał mam zarejestrowany. Wszystkie sceny nagrane przynajmniej dwukrotnie, żeby było z czego wybierać. W newralgicznych momentach nie obyło się bez kilku dubli. Tak czy siak 8GB leci na dysk i przystępuję do pierwszego w życiu montażu.

Montaż

Zaczynam od ponownego obejrzenia poradnika Marcina. Tworzę eventy, importuję nagrania, wpisuję słowa kluczowe – wszystko jak się należy. Materiały w bibliotece. Można zacząć wybierać muzykę. Kilkanaście minut przeszukiwania zasobów Biblioteki audio YouTube i ścieżka dźwiękowa wybrana. „Sunshine In My Heart” – brzmi świetnie, ma dobry tytuł, a licencja nie wymaga uznania autorstwa. Wrzucam materiały do klipu, co chwila oglądając poradniki w sieci.

Zaczynają pojawiać się frustracje:

• W chwili, gdy „chwytam” kursorem pliki w bibliotece te zaczynają się zaznaczać fragmentami. Muszę zaznaczyć je całe, aby dało się je przenieść na Timeline.
• Ścieżka dźwiękowa była dłuższa musiałem ją przyciąć, ale nie zauważyłem, że jest „przyspawana” do pierwszego klipu, który ostatecznie usunąłem. Po kilkunastu minutach patrzę, a ja w ogóle nie mam muzyki w filmie – usunęła się wraz z klipem. Było trochę cofania cmd+Z :)
• Oglądanie materiału w oknie biblioteki po najechaniu myszą to fajna sprawa, ale to samo na Timelinie prowadzi do epilepsji. Przesuwasz w lewo – dźwięk odtwarza się do tyłu, przesuwasz w prawo – do przodu, i tak w koło Macieju.

Wszystkie te problemy wynikały z nieznajomości programu, ale po kilkudziesięciu minutach spędzonych na montażu zacząłem czuć się jak ryba w wodzie. Dorzucanie odgłosów i dźwięków poszło bardzo sprawnie i powiem szczerze, że było nawet przyjemne. Największe zaskoczenie spotkało mnie przy scenach nagranych w 120 kl/s. Taka scena mieszania się mleka z kawą wyglądała świetnie, ale trwała 4 sekundy. Skoro wyjściowy materiał miał mieć 30 kl/s oznaczało to, że spowolniona scena „pożre” niczym Godzilla 16 sekund mojego filmu, czyli jego połowę. Ponieważ nie mogłem sobie na to pozwolić – została przyspieszona i slow motion zniknęło – nauczka na przyszłość.

Podsumowanie

Klip powstał. Zajął mi w sumie 6 godzin, wliczając w to czas na oglądanie poradników oraz wyszukiwanie muzyki i dźwięków. Teraz zmontowałbym go w połowę tego czasu, ale nie to cieszy mnie najbardziej. Jestem mega zadowolony, że wyszedłem, ba zostałem wypchnięty, z własnej małej strefy komfortu. Dzięki temu przekonałem się, że filmowanie, a tym bardziej montaż nie jest niczym strasznym czy niemożliwym. Wiadomo, że nie jest to Daniel Schiffer czy Peter Lindgren, ale od czegoś trzeba zacząć.

SZUKASZ WIEDZY O FOTOGRAFII – ODWIEDŹ KANAŁ Poland in the Lens na YouTube