Zdjęcia, których nie zrobiliśmy

„Egoizm”

Przytrafiło wam się kiedyś nie zrobić zdjęcia? Nie mam tutaj na myśli przypadku gdy zapomnieliście jakiegokolwiek aparatu lub karty pamięci.

Chodzi mi o takie dosłowne „nie zrobienie zdjęcia”. Chodzi o ten czas gdy staliście wpatrzeni w krajobraz, w miejsce, zwierzę, chwytając oczami to co przed wami, wpadając w tak głęboką zadumę, że nic innego się nie liczyło.

Sięgając pamięcią wstecz wiem, że doświadczyłem tego stanu jeszcze przed powstaniem jednego z moich ulubionych filmów. Ręka do góry kto widział „Sekretne życie Waltera Mitty”? Kto pamięta scenę, w której to postać Sean’a O’Connell, którego zagrał Sean Penn, nie wciska spustu migawki chcąc zachować wyjątkowy moment tylko dla siebie. Sean nie chcąc popsuć tej wyjątkowej chwili zwyczajnie woli w niej trwać.

W 2014 roku po obejrzeniu tego filmu i tej sceny zacząłem wspominać swoje wyjazdy. Uświadomiłem sobie, że wiele razy mając do dyspozycji aparat, zachowałem się jak egoista chcąc zachować ten moment tylko dla siebie. Miałem już za sobą całkiem ciekawy bagaż podróży miałem więc w czym wybierać. I wiecie co? Było tego całkiem sporo. A jeszcze więcej było przede mną.

Siadając do spisywania tych przemyśleń zastanawiałem się jak wam te zdjęcia pokazać, bo przecież ich nie ma 😉
Zamiast tego pokażę wam zdjęcie turysty, który jest inspiracją do naszych koszulek. To właśnie ta postać została „wykrojona” na potrzeby ich powstania i to zdjęcie akurat powstało 😉

KOSZULKI „ŁUPIĘ LANDSZAFTY” INSPIROWANE ZDJĘCIEM ZNAJDZIECIE TUTAJ

Czekajcie czekajcie

Hola, hola, czekajcie, czekajcie .. w sumie jest takie jedno zdjęcie, które prawie by nie powstało 😉 Prawie czyni sporą różnicę ale chyba mogę je pokazać. Miało to miejsce w 2015 na Islandii. Staliśmy w ciszy z żonką przed wodospadem Selfoss delektując się odgłosem wody.

Przez huk wodospadu przebił wtedy się głos mojej żonki:
(żonka) będziesz robił zdjęcie?
(ja) tak
(żonka) to czemu nie robisz?
(ja) nie robię?
(żonka) no nie robisz.
(ja) aha, no tak, bo patrzymy :)
(żona) patrzymy tak już chyba 15 minut ;)
(ja) mało mi ;)

Mało .. naprawdę mało .. naturę mogę chłonąć godzinami. Po prawdzie to żonka uratowała wtedy to zdjęcie. Serio, gdyby nie ona to nie nacisnąłbym spustu migawki. Wy też tak macie, że możecie chłonąć naturę godzinami?

„Estetyka”

Jest też druga kategoria zdjęć, których nie zrobiłem.

To zdjęcia, które nie powstały z powodów .. hmm .. nazwijmy to estetycznych.
Za przykład niech posłuży moja wyprawa do Namibii w 2018 roku. Przebywając na pustyni zaplanowałem wyjazd na wschód słońca. Uznałem, że ciekawym miejscem na zrobienie takich zdjęć będzie wejście na wydmę.
Dzień wcześniej potwierdziła się moja obawa, że najbardziej „popularna” wydma oznaczona jako Dune 45 będzie oblegana o poranku. Powód był prozaiczny – do tej wydmy można po prostu podjechać autem i od razu zacząć się wspinać.

Na swój cel wybraliśmy z żonką Dune 39, która jest równie efektowna ale obarczona małym „turystycznym” defektem. Otóż do niej trzeba trochę podejść. Jakieś 800metrów i potem jeszcze wspiąć się na górę. Jak się okazuje dla niektórych za dużo 😉

W efekcie większość turystów zatrzymuje się przy drodze i robi jej zdjęcia „z daleka”. My natomiast lubimy chodzić i uznaliśmy to za całkiem fajne wyzwanie.

I wiecie co? Już z oddali było widać, że nie było tam żywej duszy. Zdawało się, że wydma była tylko dla nas i to my „pierwsi” tego dnia na nią wejdziemy.
Zrobimy zdjęcia .. i hmmm .. czy aby na pewno?

Kroki do przodu

Krok za krokiem zbliżaliśmy się do celu naszej wspinaczki ale im bliżej byliśmy dawało się odczuć, że coś wisi w powietrzu. Coś stoi nam na przeszkodzie w zrobieniu zdjęcia, które jak już się domyślacie nie zostało zrobione.

Ostatecznie stojąc już przed samą wydmą dotarło do nas co chcemy zrobić. Wymieniliśmy z żonką spojrzenia i wiedziałem, że myślimy o tym samym. Dokładnie o tym samym prawie bez słów.

(ja) Nie wchodzimy. Zgadza się?
(żonka) Tak

I nie, nie chodzi o to, że wysokość była nie do pokonania. To nie jest wysokogórska wspinaczka o trudnym charakterze. W nocy po prostu wiatr wykreował istne dzieło sztuki. Poukładał drobinki piasku w misterny sposób, tworząc przepiękny dywanik. Staliśmy zauroczeni patrząc na utkane wzorki przed naszymi oczami, bojąc się choćby odrobinę naruszyć ich strukturę. No po prostu żal niszczyć śladami stóp takie arcydzieło.

Nie było nad czym się nawet zastanawiać. Nastąpiła zmiana planów. Zamiast wchodzić na górę i robić zdjęcia, które zapewne przypominałby setki podobnych, zdecydowaliśmy się wybrać na spacer wzdłuż wydmy.

Gdzieś w głębi odczuwałem niewyobrażalne zadowolenie z siebie, a właściwie z nas, że zmieniliśmy decyzję i wybraliśmy się na ten spacer nie naruszając piękna natury. Ta natomiast podziękowała nam w inny sposób i podarowała nam o poranku piękne stado oryksów oraz kilka innych kadrów :)
Zdjęcie wschodu słońca i nas siedzących na górze nigdy nie powstało. Nie żałuję jednak żadnej z tych decyzji.

A jakie są wasze doświadczenia ze zdjęciami, których nie zrobiliście? Macie może jakieś inne kategorie albo przygody?
Czekamy na Wasze komentarze i historie. Na pewno są ciekawe i warte uwagi.

Zainspirowała was ta historia? Udostępnijcie ją znajomym a być może oni też chętnie o tym poczytają :)

SZUKASZ WIEDZY O FOTOGRAFII – ODWIEDŹ KANAŁ Poland in the Lens na YouTube