Profesjonalny amator

Zdjęcie tej kaczki zrobiłem jedenaście lat temu, na samym początku mojej fotograficznej, cyfrowej przygody. Oczywiście to „jotpeg”, bo o „rawach” dopiero miałem się dowiedzieć. Jakość nie jest porażająca, bo powstało z ręki obiektywem 70-200 z Extenderem x2, na kropie 1.3 i maksymalnym ekwiwalencie ogniskowej 520 mm. Teraz bez statywu albo krótkich czasów nawet bym nie próbował, wtedy nie wiedziałem jakie są zagrożenia.
Pozostałe zdjęcia w tym artykule mają analogowy rodowód i zostały zrobione kilkanaście lat temu.

Bolesna prawda

Przy okazji przenoszenia plików na nowy ekosystem, przeglądałem stare zdjęcia. Zdałem sobie wtedy sprawę, że bardzo długo w mojej głowie tkwiło przekonanie, iż sprzęt jest najważniejszy, a bez najlepszego body i drogich obiektywów nie mam nawet co zaczynać. Dopiero teraz, po kilkunastu latach, wiem w jakim tkwiłem błędzie. Chętnie cofnąłbym czas, aby odzyskane środki przekierować w inne obszary. Aparat i tak bym kupił, tylko tańszy, a resztę pieniędzy przeznaczył na doskonalenie warsztatu.

Oby moja historia pomogła Wam uniknąć podobnych błędów w przyszłości. Zatem posłuchajcie.

Fotografia moja pasja

Mój początek przygody fotograficznej przypada na okres studiów. Jakoś dziwnie człowiek miał wtedy czas na wszystko, wszędzie zdążył i nie miał większych zmartwień. Oczywiście w przeszłości robiłem zdjęcia, ale na pewno nie świadomie i zaliczyłbym ten okres raczej do czasów posiadania aparatu niż bycia fotografem. Na Akademii dołączyłem do kółka fotograficznego prowadzonego przez Panią Mariolę Godlewską – fotografa na etacie uczelni. Spotykaliśmy się raz w tygodniu w Jej miejscu pracy wyposażonym jedynie w ciemnię, dosłownie kilkumetrowe prowizoryczne studio i stanowisko komputerowe. Co ciekawe do dziś pamiętam, że to był Apple, a aparat Pani Marioli to Canon D60 o niebotycznej na tamte czasy matrycy 6 Mpix i maksymalnym ISO 1000, a wszystko to w cenie samochodu osobowego.

Poza regularnymi „naukami” chodziliśmy na plenery, uczestniczyliśmy w pokazach slajdów fotografów Związku Polskich Fotografów Przyrody. Mieliśmy pełną swobodę działania, a nasza mentorka pomagała i doradzała w kierunkach, które sami obraliśmy. Jedyne do czego nas „zmuszała” to, abyśmy choć raz przeszli przez cały proces tworzenia fotografii analogowej. Nie ominęło nas nieustanne machanie koreksem, ściekanie utrwalacza po łokciu, magiczna przemiana kawałka papieru w zdjęcie, czy „fotoszopowanie” wywołanych zdjęć pędzelkiem z farbą. Jakby przeczuwała, że w erze cyfrowych zdjęć może nas to całkowicie ominąć, a samo mistyczne doznanie należało przekazać dalej. Teraz wiem, jak bardzo jestem za to doświadczenie wdzięczny. Dziękuję.

Co z aparatem?

W ogóle nie pamiętam powodów i przesłanek, którymi kierowałem się kupując moją pierwszą lustrzankę – Minoltę Dynax 404Si. Wiem na pewno, że była nowa, srebrna, piękna i miała taki skośnie prążkowany pierścień regulacji ogniskowej na jedynym moim obiektywie 28-80mm, którego jasność była mi wtedy całkowicie obojętna. Współpracowało nam się genialnie, do czasu gdy po jednym z pokazów makrofotografii zakochałem się w niej po uszy. Moja mentorka pożyczyła mi wtedy swojego Canona z obiektywem makro, wężyk spustowy oraz statyw. Pojechałem w rodzinne strony i na rozlewiskach Narwi sfotografowałem chyba każdy centymetr kwadratowy terenu. Byłem wniebowzięty! Pierwszy raz czułem coś takiego przykładając oko do wizjera. Przedmioty, rośliny i zwierzęta, które znałem na co dzień nabierały całkowicie nowych kształtów, faktur i kolorów. Wszystko było interesujące, od porostów po żabi skrzek. W ten weekend zrobiłem chyba z dziesięć rolek filmu.

Z nowym body pracowało mi się bezproblemowo, wszystkie przyciski były funkcjonalnie rozmieszczone, obsługa banalnie prosta, a całość przyjemna w dotyku. Gdy wróciłem do Warszawy oddałem wypożyczony sprzęt i wziąłem moją Minoltę do ręki. I wiecie co? Nie potrafiłem robić zdjęć. Zupełnie bez powodu zaczęła mnie frustrować. Nic nie było tam gdzie powinno, męczyłem się, a w głowie krążyła jedna myśl – jak zmienić aparat nie mając na niego funduszy? Rozwiązanie przyszło podczas spaceru po Lesie Bielańskim. Najbliższej niedzieli udałem się do „Stodoły” na giełdę fotograficzną. Mimo niedowierzania, wstępnego oporu i podejrzliwości sprzedawców udało mi się wymienić moją nowiutką Minoltę na zdezelowanego Canona EOS 500. Pewnie do tej pory opowiadają sobie tą historię w kuluarach.

Byłem szczęśliwy. Pracowało nam się sprawnie, a dodatkowo miałem dostęp do obiektywów, na które nawet posiadając dwie prawie nieużywane nerki, nie było mnie stać. Zdarzało się, że brałem 70-200/2.8 i całe godziny przesiadywałem nad kanałkiem w lesie czekając na sarny, które jednym skokiem widowiskowo pokonywały całą jego szerokość. Wracałem z niczym, ale czułem, że przyjemnie spędziłem czas i kolejnego dnia robiłem to samo. Widocznie pochodząc z terenów Łomżyńskiego Parku Krajobrazowego Doliny Narwi potrzebowałem tego kontaktu z naturą, szczególnie przebywając na co dzień w dużym, szarym i smutnym mieście. Nie żałuję ani jednej sekundy tak spędzonej.

Czas na cyfrówkę

„Kliszowce” broniły się jak mogły jednak ich dni były już policzone. Gdy nadarzyła się możliwość sprzedałem ukochanego EOS-a i zacząłem rozglądać za moją pierwszą cyfrową lustrzanką. Zmiana ta niosła za sobą ogromne korzyści: każde naciśnięcie spustu migawki nie wiązało się z kosztami, płynnie można było zmieniać czułość „materiału światłoczułego”, a przede wszystkim natychmiast mogłem śledzić wytworzone obrazy i wprowadzać ewentualne poprawki.

Zgrało się to z okresem, gdy wraz z rodzeństwem, dostaliśmy od najbliższych środki, które miały pomóc w rozpoczęciu „kariery” na studiach i ułatwić start w nowym, dużym mieście. Miały być swoistym zabezpieczeniem i gwarancją przeżycia podczas przysłowiowej „czarnej godziny”. Wtedy fotografia kręciła mnie już maksymalnie, z tą różnicą, że z wiedzą było całkowicie na odwrót. Zatem co zrobił Michał? Kupił nową, topową, reporterską lustrzankę Canon 1D Mark III wraz z obiektywem 70-200/2.8 IS, w którym kocham się do dziś. Jestem przekonany, że to co ja przepuściłem w swoich pierwszych dniach władania, ogromnymi jak na naszą rodzinę pieniędzmi, moje zapobiegawcze rodzeństwo ma do dziś. Tylko ja, wierząc w swą fotograficzną przyszłość, mogłem z dnia na dzień stać się zakałą rodziny i przeznaczyć całość na „głupoty”.

Quo Vadis?

Miałem już czym robić zdjęcia. Fotografowałem coraz więcej i różnorodniej. Na bieżąco śledziłem serwisy aukcyjne szukając wyjątkowych okazji do wydania skrupulatnie gromadzonego stypendium naukowego. Jako, że w przeciwieństwie do moich rówieśników, byłem osobą stroniącą od wszelakich używek i wyjątkowo tanią w eksploatacji, dość szybko do „arsenału” dołączyły kolejne mocne szkła: 24-70/2.8 oraz 100/2.8 Macro, które są ze mną do dziś.

Skończone studia i pierwsza praca to okres, gdy będąc już „na własnym” ostrożniej obchodziłem się z pieniędzmi, ale mając podstawowe narzędzia pracy coraz odważniej zaczynałem myśleć o zarobkowym fotografowaniu. Szukałem siebie i „swojej” fotografii uwieczniając dosłownie wszystko. Makro podczas spaceru na Szczęśliwicach, Formułę 1 na Hungaroring, Volkswageny podczas zlotów, Kadrę Polski w koszykówce na Mistrzostwach Europy, mistrzów driftingu przy „robocie”, śluby znajomych i wszystko inne o co mnie poproszono. Moje zdjęcia pojawiały się w czasopismach i gazetach branżowych, na stronach internetowych oraz fanpejdżach. Ci, którzy w CKM szukali czegoś więcej niż golizna bez problemu w stopce znaleźliby moje nazwisko.

A może własna firma?

Powoli zaczynałem być rozpoznawalny, a moja praca doceniana i wynagradzana. To był moment, gdy zacząłem myśleć poważnie o założeniu własnej firmy. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że to będzie takie trudne i angażujące. Mimo to podjąłem ryzyko i w dniu pierwszego stycznia 2011 roku wystartowałem z działalnością gospodarczą. To jednak temat na kolejny artykuł i z miłą chęcią opowiem Wam o tym innym razem.

Podsumowanie

Odnoszę wrażenie, że moja historia jest totalnym przeciwieństwem początków Marcina i Tomka. Oni łowili wspaniałe kadry najtańszymi lustrzankami Canona, ja nie potrafiłem zrobić dobrego zdjęcia modelem, o którym marzył co drugi paparazzi. Reszta miała Nikony.

Serio myślałem, że profesjonalny aparat czynił ze mnie fotografa i to miało wystarczyć, aby godnie żyć z pasji. Po kilku latach, z pełną świadomością mogę zapewnić, że dużo ważniejsze są: wiedza, umiejętności, postrzeganie świata czy pomysłowość.

Na koniec kilka moich ciężko wypracowanych zasad:

• Nie martwcie się o sprzęt – to co macie wystarczy!
• Nie marnujcie czasu na rozmyślanie czego Wam jeszcze brakuje – zacznijcie działać!
• Uczcie się od innych – wiem, że sami do tego dojdziecie, ale po co marnować czas?
• Szanujcie wybory innych, naprawdę nie ma znaczenia czym fotografujecie!
• Nawet jeśli to „tylko” hobby, róbcie to najlepiej jak potraficie!
• Podchodźcie z szacunkiem do Klientów, nigdy nie wiecie kiedy wrócą!
• Żyjcie fotografią, spotykajcie się z „konkurencją”, dyskutujcie i wzajemnie wspierajcie!
• Nikt nie jest w stanie „niszczyć rynku” – jest tak ogromny, że każdy znajdzie w nim miejsce!

Zainspirowała was ta historia? Udostępnijcie ją znajomym. Być może oni też chętnie o tym poczytają :)