Patroni – siła tkwi w nas

Wychowany przez rzekę

Pochodzę z podlasia, gdzie wychowywałem się w otoczeniu wszędobylskiej zieleni i pięknej, miejscami nieprzystępnej rzeki Narwii. Uwielbiam przebywać na łonie natury, podziwiać ją i chłonąć wszelkimi zmysłami. Jako kilkuletni chłopiec spędzałem całe dnie udając, że znam się na wędkowaniu i trzeba przyznać, że bawiłem się świetnie. Wędka z leszczyny, znaleziona na krzaku zerwana żyłka z haczykiem, spławik z korka i własnonożnie kopane robaki – to było moje dzieciństwo na wsi. Z czasem przerodziło się w naprawdę porządne hobby i sposób na spędzanie czasu w zgodzie z przyrodą.

Potrzebujesz wytchnienia

Gdy nadeszła pora opuszczenia domu rodzinnego i wyjazdu na studia coraz bardziej brakowało mi kontaktu z matką naturą. Potem praca, dom, rodzina, dzieci i było już tylko gorzej. Natury nie oszukasz i prędzej czy później będziesz tego potrzebował. Zwyczajnie, żeby pogapić się bezmyślnie w las, innym razem, aby przemyśleć kilka spraw nad rzeką czy w górach. To chwile, które pomagają zachować balans psychiczny i choć na chwilę oderwać się od zgiełku miasta. Chwile, bez których obecnie nie potrafię żyć.

Podróże kształcą

Gdy kilkanaście miesięcy temu dołączałem do Patronów Poland In The Lens nawet nie przypuszczałem, że to tak bardzo pomoże mi zaspokoić pierwotną potrzebę kontaktu z naturą. Zaczęło się od wspólnego wyjazdu z Marcinem Pietraszko do Rogalina. Było mgliście, zimno i trzeba było wstać niezwykle wcześnie. Mimo to możliwość podziwiana wschodu słońca w momencie, gdy inni smacznie spali było niesamowitym przeżyciem. Zrozumiałem, że tu jest moje miejsce, że dla takich chwil warto żyć. Potem były Zloty Patronów – kolejne poznawane osoby i całkiem nowe fotograficzne przygody. Nie bez znaczenia był fakt, że jeździliśmy w nieznane całymi rodzinami. To tam moje dzieci uczyły się samodzielności, wytrwałości i mogły zaspokoić ciekawość świata. „Podróże kształcą, a wspomnienia są sensem życia” – to teraz moja  dewiza, wprawdzie na wpół, bo kawałek o podróżach wymyślił ktoś inny.

Patroni – moja nowa rodzina

Nim się obejrzałem kilka całkiem obcych osób stało mi się niezwykle bliskimi, a Patroni niejako drugą rodziną, towarzyszami przygód i przyjaciółmi. Niesamowite jak wiele możemy osiągać razem i jak bardzo brakuje mi Waszego towarzystwa, gdy nie możemy się spotkać, choćby online. Od zawsze twierdziłem, że fotografia krajobrazu to dla mnie sport zespołowy, a zdjęcia natury to jedynie pretekst, aby poznać nowych ludzi i utrwalić więzi z tymi już znanymi.

Być może myślicie inaczej i będziecie mnie mieli za wariata – ale społeczność, którą zbudowało wokół siebie PITL jest niesamowita i nie podlega jakiejkolwiek wycenie. Wystarczy przeżyć to na własnej skórze, podarować odrobinę siebie, zaangażować się bezinteresownie i spędzić trochę czasu razem. Gwarantuję, że się nie zawiedziecie!

Moc jednostki – siła grupy

Każdy z nas indywidualnie jest ogromną siłą, a zebrani w grupy potrafimy robić rzeczy niesamowite. Nie mogąc doczekać się kolejnych oficjalnych zlotów zaczęliśmy organizować spotkania na własną rękę. Coraz częściej umawiamy się na wspólne zdjęcia w różnych zakątkach Polski, a wkrótce mam nadzieję i świata.

Osobiście jest mi niezmiernie miło, gdy piszecie lub dzwonicie zapraszając w swoje rejony i zakątki, pokazując odrobinę własnego świata. To buduje relacje i sprawia, że w fotografii nie jesteśmy sami. Podczas każdego takiego spotkania nie tylko nabywamy nowych umiejętności i doświadczenia, ale przede wszystkim poznajemy siebie i kreujemy wspomnienia. Jeśli przy okazji stworzymy kadry, które będą nam o tym przypominać i przenosić do tamtych chwil to w mojej ocenie było to warte każdych pieniędzy.

Wspólne wyprawy

Jednymi z ostatnich takich wypraw było wspólne fotografowanie nad Jeziorskiem oraz w Tatrach, z których mniej lub bardziej inteligentne relacje mogliście obserwować na grupie patronów. Czy zrobiliśmy jakieś ciekawe kadry? Nie wiem, ale jestem pewny, że mimo okrutnego zmęczenia oraz setek przejechanych kilometrów – świetnie spędziliśmy czas i nabraliśmy sił do walki z szarą rzeczywistością. Zdaję sobie sprawę, że nie wszyscy mają takie możliwości, ale zachęcam Was – odezwijcie się do siebie, spróbujcie zorganizować coś razem. To nie musi być wyprawa na ośmiotysięcznik, a zwykły wyjazd do lasu. Na pewno są wśród nas – Patronów, bratnie dusze, które chętnie zostaną częścią Waszych wspomnień. Spróbujcie, a przekonacie się sami…

Dołącz do Patronów Poland in the Lens i zadbaj o własne wspomnienia!